شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 193

داغ محبت است و بس، خانه‌‌فروز جان و دل / نیست ز روزن دگر روشنی‌‌ای سرای را

بادۀ عقل‌‌سوز را داروی بیهشی مزن / نیست به سرمه حاجت آن چشم جنون‌‌فزای را

آن شکرین لبی که من ناله از او چو نی کنم / غوطه به زهر می‌‌دهد طوطی خوش‌‌نوای را

سوخت بساط هستی‌‌ام، ریخت بنای طاقتم/ چند پر از نفس دهم آه شکسته پای را

چو گل هر دم به بویت جامه بر تن / کنم چاک از گریبان تا به دامن

پیش رخ تو ای صنم کعبه سجود می‌کند / در طلب تو آسمان جامه کبود می‌کند

می‌نماید عکس می در رنگ و روی مهوشت / همچو برگ ارغوان بر صفحۀ نسرین غریب

قناعت توانگر کند مرد را / خبر کن حریص جهانگرد را

از دم نظمت فلک نظام پروین دهد / وز نم کلکت جهان چشمۀ حیوان برد

پردۀ دل می زند زهره هم از بامداد / مژده که آن بو طرب داد طرب ها به داد

غزال اگر به کمند اوفتد عجب نبود / عجب فتادن مرد است در کمند غزال

سر تسلیم من و خشت در میکده ها / مدعی گر نکند فهم سخن، گو سر و خشت

خود غلط است این که او شعر فرستد مرا / خود غلط است این که کس قطره به عمان برد

ما به تو آورده‌ایم درد سر ارچه بهار / درد سر روزگار برد به بوی گلاب

خرمن دانش مراست وآن دگران خوشه‌چین / خوشه به خرمن کسی به تحفه نتوان برد

هر که را گویند باشد نوبتی در آسیا / آسمان چون نوبت ما را فرامش کرده است

گرچه من این‌جا حدیث از سر جان می‌کنم / نزد تو آنجا سخن از سر و زر می‌رود

دور فلک بر دلم کرد ز جور آنچه کرد / خوی تو نیز از جفا یاری او می‌کند

عقل نه همتای توست کز تو زند لاف عشق / می‌نشناسد حریف خیره‌سری می‌کند

به که ز بهر سخن برنگشاید زبان / گر نتواند که مرد سخن به پایان برد