شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 7916

زبان کوچه و بازار به شعر راه یافت.

دایره واژگانی شعر گسترش یافت.

بسیاری از لغات ادبی قدیم در صحنۀ شعر رایج شد.

لغات مربوط به مذاهب و آداب و رسوم هندوان به حوزۀ شعر و ادب وارد شد.

به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم / تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم

 من و بی روی تو نظارۀ یوسف هیهات / چون به این جام تهی دفع خمار تو کنم؟

با گرسنگی قوّت پرهیز نماند /  افلاس، امان از کف تقوا بستاند

آیینه پاک کرده‌ام از زنگ قیل و قال / از طوطیان گرانی زنگار می‌کشم

غلط کردم به پا رفتم از آن سرما ربود از من /  گناه از جانب من بود جرمی نیست سرما را

روزی که شد افراخته، ایوان قصر رفعتش /  بوده زمین مشت گلی کز دست بنّا ریخته

کی بر این کلبۀ وحشت‌زده سر خواهی زد / ای پرستو که پیام‌آور فروردینی

می‌شوند از سردمهری دوستان از هم جدا /  برگ‌ها را می‌کند فصل خزان از هم جدا 

شعر هندی، شعری صورت‌گراست نه معنی‌گرا و شاعران بیشتر به زبان توجّه دارند تا به معنی.

در این دوره حملات تیموریان و ازبکان به رواج لغات عربی و ضعف زبان فارسی منجر گردید.

در این دوره به دلیل توجّه شاعران کوچه و بازار به آرایه‌های ادبی، بدیع و بیان، استفاده از آرایه‌های ادبی بسیار رواج دارد.

کار شاعران سبک هندی ترجمه مطالب فلسفی و عرفانی و غنایی گذشتگان به بیان سبک هندی بود.