شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 9311

همیشه تا که همی بشکفد ز باد صبا/ به باغ در سمن تازه و بنفشۀ تر

تا نگار من ز سنبل بر سمن پرچین نهاد/ داغ حسرت بر دل صورتگران چین نهاد

گر چند سال عارض من چون بنفشه بود/ ور چند گاه عارض او بود چون سمن

طراوت رخت آب سمن تمام ببرد/ رخت ز گل نم و از آفتاب آب ببرد

ز داغم پرده برگیر آتشی در جان دریا زن / ز چشمم آستین بردار و گوهر را تماشا کن

هر چه در باب لب لعل تو گوید «خواجو» / جمله در گوش کن ای دوست که مروارید است

بگذارم این قفس که پر و بال من شکست / زان سوی کاینات یکی بال گسترم

تا باغ زردروی شد از گشت روزگار / بر سر نهاد توده کافور، کوهسار

ابجدِ عشق مجاز از نو نیازان خوش‌نماست / پیر گشتی واگذار این بازی طفلانه را

دامن فرصت مده از کف که دوران بهار / نیست چندانی که گل بر سر کشد پیمانه را

از خس و خاشاک بگذر گرد گل‌ها طوف کن / تا چو زنبور عسل پُر شهد سازی خانه را

آسمان‌ها در شکستِ من کمرها بسته‌اند / چون نگه دارم من از نُه آسیا یک دانه را