شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 2146

صولت برد آرمیده بود و اوان دولت ورد رسیده.

توانگری به هنر است نه به مال؛ و بزرگی به عقل است نه به سال.

ارادت بیچون، یکی را از تخت شاهی فرود آرد و دیگری را در شکم ماهی نکو دارد.

دل به غیر او نبستیم و ره به غیر او نبردیم.

هر که چون ماهی نباشد جوید او پایان آب/ هر که او ماهی بود کی فکرت پایان کند 

به بازاری گذر کردم که زر، نقشی است از خاکش/ به گلزاری قدم خوردم که گل عکسی است از خارش

ز رشک قامت او ناله خاست از دل سرو/ ز شرم عارض او هاله بست بر رخ ماه 

چشمۀ چشم من از سرو قدت یافته آب/ رشتۀ جان من از شمع رخت یافته تاب 

ای منوّر به تو نجوم جمال/ وی مقرّر به تو رسوم کمال 

برگ بیبرگی بود ما را نوال/ مرگ بیمرگی بود ما را حلال 

چرخ ار پچه رفیع خاک پایت/ عقل ارچه بزرگ طفل راهت 

ما برون را ننگریم و قال را / ما درون را بنگریم و حال را

باز در دام بلا افتاده‌ام/ باز در چنگ عنا افتاده‌ام

غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور/ پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

حبیب من همه زخمم بیا و مرهم شو/ طبیب من همه دردم بیا و درمان باش

با شمع روی خوبان پروانه‌ای چه سنجد؟/ با تاب موی جانان دیوانه ای چه سنجد

برگ بیبرگی بود ما را نوال/ مرگ بیمرگی بود ما را حلال

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم/ ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

تا خار غم عشقت آویخته در دامن/ کوتهنظری باشد رفتن به گلستان‌ها

راه وصل تو راه پر آسیب/ درد عشق تو درد بیدرمان