شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 21756

زمانه قرعه نو میزند به نام شما/ خوشا شما که جهان میرود به کام شما

عشق و اساس عشق نهادند بر دوام/ یعنی خللپذیر نگردد بنای عشق

جمعیت خاطر ندهد دست، کسی را/ کآشفتگی از زلف پریشان تو دارد

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن/با مردم بیدرد ندانی که چه دردی است

دل گرفته‌ی من همچو ابر بارانی / گشایشی مگر از گریه‌ی شبانه گرفت

تن ندادیم به آغوش زلیخای هوس / راضی از سلسله‌ی زلف به زنجیر شدیم

می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد / محراب ابروی تو حضور نماز من

یک عمر پریشانی دلبسته به مویی است / تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت / که اگر سر برود از دل و از جان نرود

تو هستی روان تن روشنم / روان چون پسندی تو دور از تنم

به تیرگی و درازی شبی چو دوش ندیدم / اگرچه زلف تو از دوش بگذرد به درازی 

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال/ چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

 بوی یوسف می‌کشم از چشم چون دستار خویش / چشم بر راه صبا چون پیر کنعان نیستم

 به سخن هر که شود زنده نمیرد هرگز / دم عیسی است هوای نفس آباد سخن

 آن‌چه بر ایوب رفت نیست خوش اما چه سود / مرد که دارد شکیب، درد که دارد علاج

 گر قبول عشق خواهی بیخ وصل از دل بکن / ملک چین داری ز حسرت ابروان پر چین مکن