شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 8025

حسن هر جا دست بیداد تجلّی وا کند / نیست جز حیرت کسی فریادرس آیینه را

اگرچه حسن‌فروشان به جلوه آمده‌اند / کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

غنچه نقد راحتش از پیکر افسرده است / گل اگر عرض کمالش دیده‌ای خمیازه است

چون حباب آخر نفس آشوب هستی می‌شود / خانه ما سیل بنیادش هوای خانه است

زیرا حکومت صفوی به شعر مدحی و درباری و عاشقانه بهایی نمی‌داد و از طرف دیگر با آموزهای سنتی عرفانی نیز در تضاد بود.

زیرا شاعران بزرگی چون صائب هم از به کار بردن زبان قدیم پرهیز می‌کردند و به مضمون‌آفرینی جدید روی آوردند.

زیرا افراد کم اطلاع و عامی به شعر روی آوردند و آن را از استواری و سلامت پیشین خود دور ساختند.

به دلیل اقبال بیشتر مردم به اشعار دارای مضامین پند و اندرز 

اسرارالتوحید، تذکرة‌الاولیا، چهار مقاله

مرصادالعباد، مجالس‌المؤمنین، بدایع‌الوقایع

جامع عباسی، عین‌الحیات، مجالس‌المؤمنین

حبیب‌السیر، عین‌الحیات، سرگذشت حاجی بابای اصفهانی

جریان شعر بابافغانی، به شیوه رودکی و عنصری در جریان بود.

بعد از ظهور شاعرانی چون سعدی، مولانا و حافظ، فرصت رشد ادبیات فارسی فراهم شد.

توجه شاهان صفوی به ادبیات عرفانی، عارفان و شعرای هندی را به شعر فارسی علاقه‌مند کرد.

قالب غزل با توجه به نقش و سابقه کاربردش اجازه پرداختن به مسائل اجتماعی و سیاسی را نمی‌داد.