شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 392

بسی رنج بردم در این سال سی

وگر چون شب اندر سیاهی شوی

تا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به من؟

نشاید که خوبان به صحرا روند

مزن بانگ بر من که این است جرمم/ که خورشید خواندم به بانگ بلندت

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل/ رباید همی صبر و آرام دل

خلد گر به پا خاری آسان برآید/ چه سازم به خاری که در دل نشیند

وفا را به عهد تو دشمن گرفتم/ چو دیدم مرا فتنه تو بی‌‌وفایی

به آزادگی پیش رو چون بمردی/ به مخبر پسندیده همچون به منظر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

ور از جهل غایب شدم روز چند/ کنون کامدم در به رویم مبند

سعادت به بخشایش داور است/ نه در چنگ و بازوی زورآور است

سعادت به بخشایش داور است               نَ در چن/گِ بازو /ی زو را/ورست

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را           ور قص د آ/ زا رم کنی/ هر گز نیا / زارم  تو را

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود               وا ر ه د / از حد ج هان/ بی ح د و ان / دا زه شَ ود

دریادلان راه سفر در پیش دارند                 پا  در  رکا / ب راهوا / رِ خویش دا / رَند

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا/ وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی، هرگز نیازارم تو را

دریادلان راه سفر در پیش دارند/ پا در رکاب راهوار خویش دارند

گر جان عاشق دم زند، آتش در این عالم زند/ وین عالم بی‌‌اصل را چون ذره‌‌ها بر هم زند