شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 103

ای ستمکار بیندیش از آن روز سیاه/  که تو را شومی ظلم افکند از جاه به چاه

روز حشر از دل عاشق به جز این نیست سوال / که چه آمد به تو از یار ستمکارۀ تو

به آب تیغ شود شسته عاقبت صائب / غبار خواب ز چشم و دل ستمکاران

آن کس که ستم کرد بر این شهر ستم دید / ایزد نپسند ستم از هیچ ستمکار 

ب، ت، پ، الف

ت، پ، الف، ب

ب، ت، الف، پ

ت، ب، پ، الف

ای گلبن جوان برِ دولت بخور که من/ در سایۀ تو بلبل باغ جهان شدم

فراوان سخن باشد آکنده گوش/ نصیحت نگیرد مگر در خموش

کمال است در نفس انسان سخن/ تو خود را به گفتار ناقص مکن

گفتی ز سرّ عهد ازل یک سخن بگو/ آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم 

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس/ زانکه جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

روزگارا طاق ایوان فلک در هم شکن/ طاق ایوان گو ممان چون کسری عالم نماند

از لب لعل توام کار به کام است امشب/ دولتم بنده و اقبال غلام است امشب

تا بدیدم حلقۀ زلف تو روز من شب است/ تا ببوسیدم سر کوی تو جانم بر لب است 

از یار ز ناسازی اغیار گذشتیم / از کثرت خار از گل بی خار گذشتیم (ماضی ساده)

غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور / پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را (ماضی بعید)

نسوخت هر که در این ره نفس نمی‌داند / که سوختن پر و بال است جانِ سوخته را (مضارع اخباری)

جان گدازی اگر به آتش عشق / عشق را کیمیای جان بینی (مضارع التزامی)