شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 2496

گفتم که کفر ظلمت گمراه عالمم کرد/ گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

دینار نمی‌خواهم من عاشق دیدارم/ اغیار نمی‌گویم من شیفته یارم

فکرت برون کن، حیرت فزون کن/ نی مرد فکری، مرد صفایی

گر لب فرو بندم کنون، جانم به جوش آید درون/ ور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش را

خدا را ندانست و طاعت نکرد

از این بِه نصیحت‌گری بایدت

نیافرید خدایت به خلق حاجتمند

مبادا که فردا پشیمان شوی

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو / ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ای نوبهار حسن بیا کان هوای خوش / بر باغ و راغ و گلشن صحرا مبارکست

با خـود مـرا به خشـم میـار ای چـرخ / گـردن مخـار ضـیغم غضـبان را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش / پیرانه‌سر مکن هنری ننگ و نام را

UU - U – U - - UU /  - UU - U – U -  – UU –

UU - U - - U - / - UU - U - U - - U - - -

U - U - - - - / - U U - - - U - - U U - - -

UU - U - U - -  U -  / -  U U - - -  U - - U -

از در ما چون درآمد دل ز روزن بر پرید (از دَرِ ما چُن دَرامَد دل ز رُزَن بَرپَرید)

دست قبا در جهان نافه‌گشای آمده است (دستِ قَبا دَر جَهان نافِ گُشا یامَدست)

کجائی تو کز بادت ابرش فتاده است (کُجائی تُ کَز بادَت ابرَش فُتادَست)

برفتی از سر غفلت نپرسمت که کجایی (بِرَفتی یَز سَر غِفلَت نَپُرسَمَت کِه کُجایی)