شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 7706

من که از پسته و بادام تو دورم باری / دست بیگانه بدان سیب زنخدان مگذار

روی خود را بر کف پایش بمالم همچو سنگ / بعد از این با زلفش ار چون شانه نتوانم نشست

زبانش به کردار برنده تیغ / چو دریا دل و کف چو بارنده میغ

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود / ناز چشم تو به قدر مژه برهم زدنی

آن نه روی است که یک باغ‌ گل و نسرین است / وان نه خال است که یک چرخ مه و پروین است

کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق / با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم

طوطی خوش‌لهجه‌ام خاموشیم از حیرت است / صد زبان دارم ولی راه زبان گم کرده‌ام

که از تفّ آن کوه آتش برست / همه کامه دشمنان گشت پست

گفتم چو طاووسی مگر؟ عضوی ز عضوی خوب‌تر / می‌بینمت چون نیشکر شیرینی از سرتا قدم

 اگر تو را سر ما هست یا غم ما نیست / من از تو دست ندارم به بی‌وفایی باز

پری‌پیکر بتی کز سحر چشمش / نیامد خواب در چشمان من دوش

تو را هر آینه باید به شهر دیگر رفت / که دل نماند در این شهر تا ربایی باز

جهان انجمن شد بر تخت اوی (انجمن شد)

ز هم رَد نمودند هفتاد حرب (رد نمودند)

دنیا کمر بسته است بر نابودی پیغمبران (کمربستن)

درخت زرد شد و آسمان به قیر نشست (به قیر نشست)