شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 198

وگر به خنده درآیی چه جای مرحم ریش/که ممکن است که در جسم مرده جان آری

ز چشم مست تو واجب کند که هشیاران/حذر کنند ولی تاختن نهان آری

ز حسن روی تو بر دین خلق می ترسم/که بدعتی که نبوده است در جهان آری

اگر به تحفه جانان هزار جان آری/محقر است نشاید که بر زبان آری

بر ما هزار گونه مباهات می کنی/ ای مدعی بگو که یکی از هزار چیست 

به وصفِ حال خورشید دل افروز/ دو بیت آورد مطبوع و جگرسوز 

شب تاریک و بیم موج گردابی چنین هایل/کجا دانند ما سبکباران ساحل ها 

دل و کشورت جمع و مأمور باد/ ز ملکت پراکندگی دور باد 

در طاعت بی طاقت و بی توش چرائی/ ای گاه ستمکاری با طاقت و با توش 

همه طاعت آرند و مسکین نیاز/بیا تا به درگاه مسکین نواز 

طاقتی کو که به سر منزل جانان برسم /ناتوان مورم و خود کی به سلیمان برسم 

روی گشاده ای صنم طاقت خلق میبری/چون پس پرده میروی پردۀ خلق می دری 

سعدیا در قضای دوست مرو / چه کنم می بردم به اکراهم

میل ها همچون سگان خفته اند / اندر ایشان خیر و شر بنهفته اند

نه او خواهش پذیرد هرگز از من / نه آغازش پذیرد ز آب آهن

وگر به چشم ارادت نگه کنی در دیو / فرشته ایت نماید به چشم کروبی 

تشبیه، مجاز، جناس      

حس‌آمیزی، اسلوب معادله، تشخیص
 

اسلوب معادله، استعاره، کنایه                

استعاره، تشبیه، واج‌آرایی