شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 18202

ج _ ب _ د _‌ الف

 ج _ الف _ ب _ د

ب _ ج _ الف _ د 

ب _ الف _ د _ ج

معرفت را اصل توحید آمده است / ره سوی توحید، تفرید آمده است

به روی دگر بودش آب روان / که روشن شدی مرد را زو روان

سالکان را آخرین منزل تویی / صد جهان در صد جهان حاصل تویی

روی در دیوار کن وانگه خموش / ز آنکه آن دیوار دارد نیز گوش

 گشتند ناامید همه جانور ز جان / با جان کوهسار چو پیوست جان برف

چاه مقنّع است همه چاه خانه‌ها / انباشته به جوهر سیماب‌سان برف

اول ز خوان نعمت تو زلّه کرد و پس / آنگه بگسترید در آفاق خوان برف

شد جویبار بالش نقره چو خفت باغ / در آب رفت بستر چون پرنیان برف

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود / خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی (واژه‌آرایی، تشخیص)

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو را / بهار شادی‌انگیزی حریف باده پیمایی (واج‌آرایی، تضاد)

من آزرده‌دل را کس گره از کار نگشاید / مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی (واج‌آرایی، کنایه)

گویند اصل آدمی خاک است و خاکی می‌شود / کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد (تلمیح، واژه‌آرایی)