شرکت در آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هفتم - درس اوّل-بینای مهربان | آزمون شماره 3223

مردمان اندر فقر و غنا، هر کسی سخن گفته‌اند و خود را چیزی انتخاب کرده و من آن انتخاب کنم که حق مرا انتخاب کند و مرا اندر آن نگاه دارد. اگر توانگر داردم غافل و گذشته نباشم و اگر درویش داردم حریص و معرض نباشم.

در بارانی عظیم به دهی رسیدم و سرمای زمستان مرا غلبه کرده بود و تن پوش بر تن من تر گشته. به مسجدی رسیدم. مرا اندر آن‌جا راه ندادند، دیگر مسجد و سومی هم چنان. عاجز آمدم و سرما بر تن من قوت گرفت. دامن خود به آتش کشیدم، دود آن به زیر من برآمد. جامه و رویم سیاه شد. آن شب به مراد خود رسیده بودم.

و اندر اخبار است که روزی پیغمبر صَلّی اللّهُ عَلَیه و سَلَّم گرد پای نشسته بود. جبرئیل آمد و گفت: «یا محمّدُ، إجْلسْ جِلْسَةَ العبید. بنده‌ای، چون بندگان نشین اندر حضرت خداوند، تعالی.»

وی را زن و فرزند نیست هرچه اندر وهم صورت گیرد و اندر خرد اندازه بندد، وی جلّ جلالُه آفریدگار آن است و دارنده و پروردگار آن.

نشاید شدن مرگ را چاره‌ساز / در چاره برکس نکردند باز

نگهبانی است حاضر بر تو سبحان / تو حیوانی نگهبان را چه دانی

حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار / تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

ای مدّعی برو که مرا با تو کار نیست / احباب (دوستان) حاضرند به اعدا (دشمنان) چه حاجت است

خداوند را شکر نعمت گزار، که چشم از تو دارند مردم بسی، نه تو چشم داری به دست کسی. 

خدایا دلم خون شد و دیده ریش، چو می‌بینم انعامت از گفت بیش.

گر انعام او برشمارد کسی، بدان تا کند شکر نعمت بسی، ز شکر وی آن نعمت افزون بود.

آن‌چه در علم بیش می‌باید، دانش ذات خویش می‌باید.

هان، خدا با تو است در شب و روز!

عقل، ذات تو را چه نام نهد؟

گفت خدا که اولیا روی من و ره منند

با همه خلق، از عرش،‌ سخن گفت خدای