شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 10265

ژاله از نرگس چکید و برگ گل را آب داد / وز تگرگ نازپرور مالش عنّاب داد

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتا و تازه بهارا تویی که عارض تو / طراوت گل و بوی بهار من دارد 

ز سنبل کرد بر گل مُشکبیزی / ز نرگس بر سمن سیمابریزی 

چون زنی پیر است دنیا کهنه چرخی در کنار / گر جوانمردی، چه گردی گرد چرخ پیرزن

خریدی خانه دل را دل آن توست می‌دانی / هر آنچه هست در خانه از آن کدخدا باشد

به یاد سرو بالایت روان در پای تو ریزم / به بالای تو گر سروی ببینم بر لب جویی

عشق آتش موسی است و حُسن آب خضر / زین آتش و آب در جهان خوش‌تر چیست؟

چهار

پنج

هفت

شش

به نرگس گل و ارغوان را بشست/ که بیمار بُد نرگس و گل درست (استعاره از چشم)

سرو بالای تو گر سوی چمن بخرامد / به تگ پا، گرو از سرو خرامان ببرد (استعاره از قد)

از چشم ستاره بار خون افشانم / گر چشم بود ستاره را، خون گرید (استعاره از اشک)

دل پاک آینۀ روی خداست / این چنین آینه  زنگار نداشت (استعاره از دل)

چون صبا شرح گلستان جمالت می‌داد        از هوا دامن گل بر سر صحرا می‌ریخت

مرا یاقوت او قوت روان است           ولی اشکم چو یاقوت روان است

ساقی می چون زنگ ده کآیینه جان من است       باشد که بزداید دلم ز آیینه جان زنگ را

می‌خورد از جام لعلش باده خون           می‌برد ز افعی زلفش موی موی