شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 3019

برو شادی کن ای یار دلافروز / چو خاکت می‌خورد چندین مخور غم 

وگر گوید نهم رخ بر رخ ماه / بگو با رخ برابر چون شود شاه 

سرم هنوز چنان مست بوی آن نفس است / که بوی عنبر و گل ره نمی‌برد به مشام 

خوش است گاه به عشاق خویش دلدادن / نمی‌توان همۀ عمر دل‌ربایی کرد 

می‌جهد برق جمالی که دهد اجر فراق / کیست تا مژده به یعقوب و زلیخا ببرد (تشبیه _ تلمیح)

دردا که از آن آهوی مشکین سیه‌چشم / چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد (کنایه _ تشبیه)

با دوست باش گر همه آفاق دشمن‌اند / که او مرهم است گر دگران نیش می‌زنند (مجاز _ کنایه)

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند / چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم ‌مخور (تلمیح _ تضمین)

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی / تا بی‌خبر بمیرد در درد خودپرستی

شهری متحدثان حسنت / الا متحیران خاموش

تا مست نباشی نبری بار غم یار / آری شتر مست کشد بار گران را

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای / نصیحت همه عالم به گوش من باد است