شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17321

هر که دست از جان بشوید، هر چه در دل دارد بگوید. (در جملۀ اول، کنایه وجود دارد.)

ترسیدم از بیم گزند خویش آهنگ هلاک من کنند، پس قول حکما را کار بستم. («آهنگ» در معنای «قصد» به کار رفته است.)

به خاطر داشتم که چون به درخت گل رسم دامنی پر کنم هدیه اصحاب را. (استفاده از آرایۀ تشبیه)

آزردن دوستان، جهل است وکفّارت یمین، سهل. (وجود آرایۀ جناس)

کی شود طبع هوسناکان ز پیری تنگدل؟ / ماه عید طفل‌طبعان است ابروی سفید (کاربرد اسلوب معادله و کنایه)

چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید / باز ناورد از ختا این نافه را موی سفید (کاربرد «را» در معنای حرف اضافه)

از جوانان نیست کم چون زنده‌دل افتاد پیر / صبح می‌روبد ز دل‌ها غم به گیسوی سفید (استفاده از طبیعت برای توصیف)

دیگران را گر ز پیری صبح آگاهی دمید / شد دل ما شیرمست غفلت از موی سفید (ناآگاهی در پیری)