شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 361

دامن فکر بلند آسان نمی‌آید به دست /  زرد شد تا مطلعی را کرد رنگین آفتاب

صفت عاشق صادق به‌درستی آن است /  که گرش سر برود از سر پیمان نرود 

نیست با دیدۀ ظاهر دل روشن محتاج /  نبود خانۀ آیینه به روزن محتاج 

دیوانۀ خموش به عاقل برابر است /  دریای آرمیده به ساحل برابر است

تا دل دیوانه در زنجیر زلفت بسته‌ایم /  ای بسا عاقل که شد دیوانه زنجیر ما

گلدستۀ نزاکت حسنت که بسته است /  کز بار جلوه رنگ بهارت شکسته است 

عیار ربط الفت دیگر از یاران که می‌گیرد /  سر و گردن چو جام و شیشه است از هم جدا اینجا

خار خار آرزو در جان هرکس ریشه کرد /  زود چون خاشاک خواهد خرج آتشخانه شد 

بخیۀ کفشم اگر دندان‌نما شد عیب نیست /  خنده می‌آرد همی بر هرزه‌گردی‌های من

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح /  وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی 

نزاکت آشنای دل ندارد چاره از حیرت /  مگر آیینه دریابد زبان همدم شبنم

گر دهی تاج وگر تیغ زنی بر گردن /  سر، سر توست که در قید گریبان من است

کاربرد وجه وصفی

کاربرد جملات طولانی 

مطابقت صفت و موصوف به تقلید از عربی

کاربرد فعل با پیشوند

حکومت صفوی به شعر مدحی و درباری و عاشقانه بهایی نمی‌داد و از طرف دیگر با آموزه‌های سنتی عرفانی در تضاد بود.

شاعران به موضوع‌هایی مثل اندرز، مضمون‌آفرینی و باریک‌اندیشی روی آوردند.

شعر از تصرف شاعران باسواد و آگاه به فنون ادب خارج شد.

دایرۀ واژگان شعر محدود شد و بسیاری از لغات ادبی قدیم وارد صحنۀ شعر شد.