شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دوم: از آموختن، ننگ مدار | آزمون شماره 18010

مجلس تهی ز عیش شد و ما همان خموش / رهزن نماند و راه سخن وا نمی‌شود

زبان خیرخواهی غیر از این حرفی نمی‌گوید / دل از خود شاد دار و در دو عالم شادمانی کن

به غیر از می کسی از عهده‌ی غم برنمی‌‌آید / زمان غصّه بی ایّام مستی سر نمی‌آید

حالی من شد که در هر حال باید شاد زیست / قهقهه کبک دری را در قفس تا دیده‌ام

و آن‌چه می‌گویم نه از برای آن می‌گویم تا بر رأی ملک در حادثه خویش خطایی ثابت کنم یا عیبی به جانب او منسوب گردانم، اما حسد جاهلان در حق ارباب هنر و کفایت رسمی معلوف و عادتی مستمر است.

چنان که ملاطفت کرد و پرسیدش از کجایی و چه نامی و صنعتی دانی، در قعر بهر مودّت چنان غریق بود که مجال نفس زدن نداشت.

این اندیشه بر او غالب شد تا آن‌جا که حماقت طبع و سخاوت رای اوست، فرصتی دیگر می‌جوید که صریح گفتن از ادب بندگی دور افتد و الّا اظهار کردنی.

صواب آن است که هر دو تن حق طلبید که صاحب حق را مظفّر باید شمرد، اگرچه حکم به خلاف هوای او نفاذ یابد و طالب باطل را مخزول پنداشت.

یکی را که معزول کردی ز جاه / چو چندی برآید ببخشش گناه

نویسنده را گر ستون عمل / بیافتد، نبرد طناب امل

چو نرمی کنی خصم گردد دلیر / وگر خشم گیری شوند از تو سیر

درشتی و نرمی به‌هم‌در به است / چو رگ‌زن که جرّاح و مرهم‌نه است