شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 727

استفاده از تلمیح در مضمون‌سازی

استفاده از ردیف‌های طولانی و خوش‌آهنگ

مضمون‌یابی و ارائهٔ خیال خاص

استفادۀ فراوان از تمثیل و اسلوب معادله

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی/ به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

عیب پاکان زود بر مردم هویدا می‌شود/ موی اندر شیر خالص زود پیدا می‌شود

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست/ جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

بی‌کمالی‌های انسان از سخن پیدا شود/ پستهٔ بی‌مغز چون لب واکند رسوا شود

پرده‌دار جاده کی گردد هجوم نقش پا / بخیه نتواند نهان‌کردن دهان زخم را

لاف منعم بشنو و تن زن که آب و رنگ جاه / عالمی را بلبل گل‌های قالی می‌کند

عالمی بی‌ زخم خار از بوی ما آسوده‌اند / در سفال عالم خاکی چو ریحانیم ما

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید / که کند شِکوه ز هجران لب شیرینی

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی، از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کرده‌اند.

شعر در سبک هندی بیشتر در تک‌بیت خلاصه می‌شود و طول و عرض معنا از یک بیت پیش‌تر نمی‌رود.

کوشش شاعر سبک هندی مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته است؛ یعنی یافتن فکر جزئی اما تازه.

آثار شاعران همه در سطح شاعران سبک عراقی بوده و به خلق آثار بزرگی چون شاهنامه فردوسی و مثنوی مولانا و یا آثار سنایی و عطار منجر شده است.

کوشش برای مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته و فکری جزئی و تازه با بیانی اعجاب‌انگیز از ویژگی‌های نثر این دوره است

تاریخ‌نگاری این دوره از فساد و تیره‌بختی چند قرن گذشته و کشتار مردم و فرار دسته‌جمعی افراد با ذوق متأثر گردید.

تواریخ عمومی این دوره در کنار نهادهای سیاسی و فرهنگی عصر صفویه در جهت نهادینه کردن فرهنگ تشیع گام برداشتند.

در عصر اعتلای صفوی، یعنی زمان شاه عباس اول، ایران از نویسنده قوی‌دست خالی ماند.