شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 2320

الهی! نور دیدۀ آشنایانی، روز دولت عارفانی. آسایش سینۀ محبّانی و نهایت همّت قاصدانی، نه به چیزی مانی تا گویم که چنانی آنی که خود گفتی و چنان‌که گفتی آنی.

ندانستم نامه خطّ شماست یا نافۀ مشک ختا. نگارخانۀ چین است یا نگارخانۀ عنبرین. ایام هجر است و لیالی بی‌فجر.

عقل گفت: گشایندۀ در فهمم، زدایندۀ رنگ وهمم، پابستۀ تکلیفاتم، شایستۀ تشریفاتم. عشق گفت: دیوانۀ جرعۀ ذوقم، برآورندۀ شوقم، زلف محبت را شانه‌ام.

مراتب میان اصحاب مروّت و ارباب همّت، متنازع است. هر که‏ نفس شریف دارد خویشتن را از محلّ وضیع به منزلت رفیع می‏رساند، و هر که را راى ضعیف و عقل سخیف است، از درجت عالی به رتبت خامل گراید.

به میدان وفا یارم چنان آمد که من خواهم/ ز دیوان هوا کارم چنان آمد که من خواهم

کیست که پیغام من به شهر شروان برد/ یک سخن از من بدان مرد سخندان برد

با دم طاووس کم زاغ گیر/ با دم بلبل طرف باغ گیر

ای قمر تابناک برج امامت/ وی گهر آبدار درج کرامت

به است آن یا زنخ یا سیب سیمین        لب است آن یا شکر یا جان شیرین

دست از تو برندارم گر می‌کشی به دارم         مهر از تو برنگیرم گر می‌کشی به کینم

ای عاشق پنهانی آن یار قرینت باد         ای طالب بالایی بالات مبارک باد

جهدت نکند آزاد ای صید که در بندی           سودت نکند پرواز ای مرغ که در دامی

چرخ ار چه رفیع خاک پایت / عقل ار چه بزرگ طفل راهت

تیزرو و تیزدو و تیزگام / خوش‌روش و خوش‌پرش و خوش‌مرام

خالق و رازق زمین و زمان / حافظ و ناصر مکین و مکان

هم حرکاتش متناسب به هم / هم خطواتش متقارب به هم