شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 10: سبک‌شناسی دورۀ معاصر و انقلاب اسلامی | آزمون شماره 6358

نمی‌گرید دگر در دخمه سقف پیر / ولیکن چون شکست استخوانی خشک / زنی در خواب می‌گرید

گاه تنهایی صورتش را به پس پنجره می‌چسبانید / شوق می‌آمد / دست در گردن حس می‌انداخت

ای واحد زندگی خیمه مهربانی / بعد از چه بسیار دشواری تلخ و جانکاه / شیرین و بی‌منت آسایش رایگانی

تنها در آن سوی اتاقم / آتش به سردی می‌گراید در اجاقم / خاموش پشت شیشه در می‌نشینم

آن‌ها غرور به خصوصی دارند و افسانه‌های به خصوصی و چون طبیعت به آن‌ها سخت گرفته است، خیلی زودرنج‌اند.

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته و در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.

شهر تهران خفقان گرفته بود. همه از هم می‌ترسیدند، خانواده‌ها از کسانشان می‌ترسیدند، بچّه‌ها از معلّمینشان.

سیاه‌چادر خود را که علم کردند، کورة کوچکی هم برپا می‌کنند. زن‌هاشان به خوشه‌چینی و دریوزگی و مردها به آهنگری.

شاعران این دوره به استفاده از واژه‌های کهن در زبان شعر چندان تمایلی نداشتند.

در شعر سنّتی این دوره تقلید از سبک هندی غالب است.

در سال‌های نخستین، شعر این دوره از تمثیل و نمادگرایی بیشتر بهره گرفته است اما به‌تدریج با الهام از فرهنگ اسلامی، استفاده از تمثیل و نماد کمتر شد.

فرهنگ دفاع مقدّس یکی از اصلی‌ترین درون‌مایه‌های شعر این دوره است.