شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 1344

۴

۳

۲

۱

فرشته ای به حقیقت سروش عالم غیب/که (روزۀ-روضۀ) کرمش نکته برجنان گیرد

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز/کامی که (خواستم-خاستم) ز خدا شد میسرم 

زهی حمیده خصالی که گاه فکر (ثواب- صواب)/تو را رسد که کنی دعوی جهان بانی 

ای شاه شیرگیر چه کم گردد زا شود/در سایۀ (فراغت- فراقت) مسخّرم

حملۀ حیدری: سرودۀ باذل مشهدی، حماسۀ ملّی

بوستان، سرودۀ سعدی، مثنوی تعلیمی

زندان موصل: نوشتۀ کامور بخشایش، خاطرات اصغر رباط جزی

مرصادالعباد: نوشتۀ نجم‌الدّین رازی، ادبیات عرفانی

سیلاب ریشۀ ما نتواند از زمین کنْد/خار علایق از بس دامان ما گرفته (پایداري)

خویش را پیش تر از مرگ خبر باید کرد/در حضَر فکر سرانجام سفر باید کرد (پیش بینی و عدم غفلت)

آن چه او ریخت به پیمانۀ ما نوشیدیم /اگر از خمر بهشت است و گر از باده مست (تسلیم و رضا)

به هواداري او ذره صفت رقص کنان/  تا لب چشمۀ خورشید درخشان بروم (کشش و کوشش)

مهملی و سستی- محقّر و کوچک- یقور و ستبر

مسامحه و ساده‌انگاری - رفعت و والایی - مضحک و خنده‌آور

جزر و پایین‌رفتن - زکی و پارسا - زرع و کاشتن

نغز و نیکو - چله و زه کمان - کلون و چفت