شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 447

یک

دو

سه

چهار

کو صبر و چه دل کانچه دلش می خوانند/  یک قطره خون است و هزار اندیشه 

بیش از این صبر ندارم که تو هر دم بر قومی/ بنشینی و مرا بر سر آتش بنشانی 

رگ جانم گشاده گشت ببند/ پیشتر نوک نیشتر بر کش

دل چیست حاصل خون خوردن من/خون همی خورد دلم کان دل من جز این نیست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست/  آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز / باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان شدم، ملول /   آن های و هوی نعره‌ی مستان آرزوست

و آن دفع  گفتنت که برو شه به خانه نیست  /  آن ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

و گر به خنده درآیی چه جای مرحم ریش/که ممکن است که در جسم مرده جان آری

ز چشم مست تو واجب کند که هشیاران/حذر کنند ولی تاختن نهان آری

ز حسن روی تو بر دین خلق می‌ترسم/که بدعتی که نبوده است در جهان آری

اگر به تحفه جانان هزار جان آری/محقر است نشاید که بر زبان آری

سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند / ور سوی کعبه شوم ، راهب دیرم خوانند
 

تو آمدی به جهان تا روی برِ جانان / بکوش تا برسی خویش را مدار عبث
 

گفتند: «یافت می‌نشود، جسته‌‌ایم ما» / گفت: «آن که یافت می‌نشود، آنم آرزوست»
 

در هوایت زورقی بر خشک می‌رانم ولیک / جانم از طوفان غم در قعر بحری زاخر است