شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 16467

گفتم که کفر ظلمت گمراه عالمم کرد/ گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

دینار نمی‌خواهم من عاشق دیدارم/ اغیار نمی‌گویم من شیفته یارم

فکرت برون کن، حیرت فزون کن/ نی مرد فکری، مرد صفایی

گر لب فرو بندم کنون، جانم به جوش آید درون/ ور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش را

پای سیرم خشک گردید از غرور زهد کاش          بادبانی چون حباب از دامن تر داشتم

نشتر از نامردمی در پرده چشمم شکست        از ره هرکس به مژگان خار و خس برداشتم

کار روغن می‌کند با شعله بی‌باک آب       شد زیاد از تیغ او شوری که در سر داشتم

چون سبو در گردنم می‌شد حمایل عاقبت          دست کوتاهی که دایم در ته سر داشتم

تو را آتش ای یار دامن بسوخت

اگر مرگ داد است بیداد چیست؟

لب از تشنگی خشک بر طَرفِ جوی 

چنان خوبرویی بدان دلربایی