شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 22536

شب و روز کار همی‌کردند و ستون‌های سنگین همی‌بریدند مخروط تا مسجد بنا شد.

هر که به لابه‌ی دشمن فریفته شود و بر لئیم‌ظفر و بدگوهر، اعتماد روا دارد سزای او این است.

خویشتن بر آن چوب افکنده و بمرد و هم‌چنان ایشان ندانستندی که وی مرده است.

آن وقت که نماز کردی، اگر دیو آن‌جا شدی، از آسمان آتشی آمدی و دیو را بسوختی.

زبان فارسی در نواحی شرقی و غربی بیرون از ایران گسترش یافت.

تحولی که انوری و سنایی در غزل ایجاد کردند، زمینه ظهور شاعران بزرگی در قرن هفتم شد.

برخی شاعران چون سنایی و مولوی به سبب پای‌بندی به اعتقادات خاص از دربارها کناره گرفتند و مدیحه‌گویی را کنار گذاشتند.

داستان‌سرایی، هجو، حماسه و تغزل و طنز از مضامین رایج شعری این دوره‌اند.

تاریخ بلعمی: ابوعلی بلعمی به دستور منصور بن نوح سامانی، «تاریخ‌الرّسل و الملوک» طبری را بدون تصرّف، ترجمه کرد که به «تاریخ بلعمی» مشهور شد.

ترجمه تفسیر طبری: امیر سید مظفر ابوصالح منصور از علمای ماوراءالنّهر برای ترجمه تفسیر طبری به فارسی فتوا گرفت و جمعی از دانشمندان آن را به فارسی برگرداندند.

شاهنامه ابومنصوری: عده‌ای از دانشوران خراسان در حدود سال 346 قمری، این کتاب را درباره تاریخ گذشته ایران نوشته‌اند.

کشف‌الاسرار و عده‌الابرار: این کتاب در تفسیر قرآن و تحت تأثیر نثر خواجه عبدالله، توسط ابوالفضل میبدی نوشته شده است.

شکر ایزد را که چون او شد پدید / در خیالش جان، خیال خود بدید

ما همه چشمیم و تو نور ای صنم / چشم بد از روی تو دور ای صنم

شنیدم که نامش خدادوست بود / ملک سیرتی، آدمی‌پوست بود

هر روز دلم به زیر باری دگر است / در دیده من ز هجر کاری دگر است