شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 598

در این سبک، لغات ترکی رواج یافت و سبب ضعف زبان فارسی گردید.

زبان سبک هندی زبانی واقع‌گرا و زبان حقیقی مردم دورۀ خود است.

در این سبک، بی‌دقتی در کاربرد جمله‌ها و ترکیب‌ها و ورود واژه‌های عامیانه در شعر کاملاً مشهود است.

شاعران برای مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته و فکری جزئی و تازه با بیانی اعجازانگیز تلاش می‌کنند.

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی/ به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

عیب پاکان زود بر مردم هویدا می‌شود/ موی اندر شیر خالص زود پیدا می‌شود

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست/ جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

بی‌کمالی‌های انسان از سخن پیدا شود/ پستهٔ بی‌مغز چون لب واکند رسوا شود

فکر شنبه تلخ دارد جمعۀ اطفال را /  عشرت امروز بی‌ اندیشۀ فردا خوش است

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت /  وی مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

در کنار خانه، عمر ما به خون خوردن گذشت /  مادر بی‌مهر خون را شیر نتوانست کرد

دل ز بیداری شب زندۀ جاوید شود /  چشمۀ خضر نهان در ته دامان شب است 

کاربرد وجه وصفی، فراوانی لغات ترکی مغولی

کهنه و مهجور بودن برخی از کلمات، سادگی زبان

آوردن جملات طولانی، کاربرد افعال با پیشوندهای متعدد

آوردن تتابع اضافات، درآمیختگی نظم و نثر

در نثر ساده این دوره، لغات و ترکیبات عربی، اشاره به احادیث و در هم آمیختگی شعر و نثر یافت می‌شود.

نثر در سبک هندی به نثر مصنوع و مسجع و ساده تقسیم می‌شود.

کاربرد شعرهای ضعیف در متن کتاب‌های نثر رواج داشته و بی‌دقتی در ذکر تاریخ و حوادث تاریخی نثر را بی رونق کرده است.

نثر این دوره از نظر ادبی ارزش والایی ندارد؛ زیرا به زبان عامیانه نزدیک است و متن‌های ادبی نیز با تصنع و تکلف همراه است.