شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 4: سبک‌شناسی قرن‌های دوازدهم و سیزدهم (دوره‌ی بازگشت و بیداری) | آزمون شماره 3763

شعر دارای مضامین سیاسی، اجتماعی و وطنی است

 قالب شعر به سبک شعرهای سنت‌گرای دورۀ بیداری، مثنوی است.

لغاتی دال بر کهن‌گرایی در شعر دیده می‌شود.

شعر ساده اما به زبان پرصلابت گذشته سروده شده است.

و قطره از وطن خویش رفت و باز آمد/ مصادف صدف او گشت و شد یکی گوهر 

ای دل فدای كلبۀ بی سقف بذر کار/ وی جان نثار خانۀ ويران کارگر

طالبان عدل و قانون را ز مرگ اندیشه نیست/ از برای آن که آب زندگانی خورده اند

تو در طلب حکومت مقتدری / ما طالب اقتدار ملت هستیم

ادبیات سیاسی در ایران از رهگذر نقد شرایط موجود در این عصر شکل گرفت.

ترجمه و نشر کتاب‌های غربی در شکل‌گیری جنبش ضد استعماری و ضد استبدادی این دوره نقش داشت.

از شاخص‌ترین درون‌مایه‌های شعر فارسی در این دوره «آزادی، قانون و وطن» بود.

آخوندزاده، طالبوف و میرزا آقاخان کرمانی از شاعران منتقد بودند که به شکل‌گیری ادبیات بیداری کمک کردند.

شده‌ام عاشق و در کیسه ندارم زرکی / عاشقم پول ندارم کوزه بده آب بیارم

در میان آش رندان چون نخود قاطی مشو / اعتدالی بوده‌ای اکنون دمکراتی مشو

یاد بگذشته چو آن دورنمای وطن است / که شود بر افق شام غریبان ترسیم

تا رشته به دست این دبنگ است / این قافله تا به حشر لنگ است