شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 16161

دربغ - سرنوشت - تراوشات

بیابان - شطّ روان - مشام جان

آسمان - سوز گناه - خداوندا

سموم - سحرگاهان - موسم درو

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی/ تو نمایندۀ فضلی تو سزاوار ثنایی

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید/ مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

سعادت به بخشایش داور است/ نه در چنگ و بازوی زورآور است

اوست یقین رهزن تو خون تو در گردن تو / دور شو از خیر و شرش دور شو از نیک و بدش

از دست او جان می‌برم تا افکنم در پای او / تا تو نپنداری که من از دست او جان می‌برم

ای پیک پی‌خجسته که داری نشان دوست / با ما مگو به‌جز سخن دل‌نشان دوست

ما را چه از آن قصه که گاو آمد و خر رفت / هین وقت لطیفست از آن عربده باز آ

$--U--U--U--U--U$

$---UU---U---UU---U---UU$

$--UU--UU--UU--UU--UU$

$---U---U---U---U---U$

چو فردا برآید بلند آفتاب / من و گرز و میدان افراسیاب

 باز به بط گفت که صحرا خوش‌ست / گفت شبت خوش که مرا جا خوش‌ست

 مهمان توام ای جان زنهار مخسب امشب / ای جان و دل مهمان زنهار مخسب امشب

 ای صوفیان عشق بدرّید خرقه‌ها / صد جامه ضرب کرد گل از لذت صبا