شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 16201

باری گران بر دوش تنهایی روان در کاروان «$-U---U---U---U--$»

همه بر بادة رشکی است که در جام من است «$-UU--UU--UU--UU$»

سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین «$-U---U---U---U--$»

همان بهتر که در  دوزخ کُنندم با گنه‌کاران «$---U---U---U---U$»

بخندد همی باغ چون روی دلبر/ ببوید همی خاک چون مشک اذفر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

با من بگو تا کیستی؟ مهری بگو، ماهی بگو/ خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی بگو، آهی بگو

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکیّ و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

مرا صورت نمی‌بندد که دل یاری دگر گیرد / مرا بیکار بگذارد سر کاری دگر گیرد

دل خود را دهم پندی اگرچه پند نپذیرد / که بگذارد هوای او هواداری دگر گیرد

ازو دوری نیارم جست ترسم زآن‌که ناگاهی/ خورَد زنهار با جانم وفاداری دگر گیرد

اگر زآن لعل شکربار بفروشد به جان مویی/ رضای او بجوید جان خریداری دگر گیرد