شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 1119

رخسار گلگون - سفیدی رخسار - زلف سیاه - چشم - گیسو - رخسار کبود

رخسار کبود - سفیدی رخسار- رخسار کبود - چشم - گیسو- رخسارگلگون 

رخسار گلگون - رخسار سرخ گون - زلف پریشان - چشم - رخسار سفید - موی پیچ در پیچ

رخسار کبود - رخسار سرخ ‌گون - زلف سیاه - چشم - گیسو - موی پیچ در پیچ 

به چون تو محتشمی بی‌بها سخن ندهم / بده ز لعل شکربار قند و بستان دُر

به خنده ای بت بادام‌چشم شیرین‌لب / شکر بریزد از آن پسته دهان که تو راست 

در مشک میفکند به فندق شکنج و تاب / وز ناز و عشوه گوشه بادام میشکست

در قدمهای خیال تو به دامن هر دم / چشم دریا‌دل من لؤلؤ لالا می‌ریخت

نمک در دیدۀ بی‌خواب میکرد / ز نرگس، لاله را سیراب می‌کرد

اگر فرهاد شد، شیرین بماناد / چه باک از زرد گل، نسرین بماناد 

داوودصفت کوه به صد نغمه بنالد / هرگه که زبور غم سودای تو خوانیم 

دگرباره جهاندار از سر مِهر /  به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر 

سوی بوستانش فرستاده دریا / به دست صبا داده گردون مهارش 

گل امید من امشب شکفته در بر من / بیا و یک نفس ای چشم سرنوشت بخواب 

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن / تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد؟

من آنم که در پای خوکان نریزم / مر این قیمتی دُر لفظ دری را 

تو را لبی است ز چشم ستاره خندان‌تر / مرا دلی ز دهان تو تنگ‌میدان‌تر 

نقاب گل کشید و زلف سنبل / گره بند قبای غنچه وا کرد 

به نور عشق مگر چشم دل گشاده شود / وگرنه دیده ظاهر حجاب بینایی است 

ای پسته دهانت شیرین و انگبین لب! / من تلخ‌کام مانده در حسرت چنین لب