شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 17: خنده‌ی تو | آزمون شماره 26

دلم می خواهد جهان را زیر پا گزارم تا مگر روزی به سرحدّ جهان خلقت فرود آیم.

ستارگان راه هزار ساله را در دل افلاک می پیمایند تا به سرمنزل غایی خود برسند.

به سوی آخر دنیا می روم. می خواهم بدان جا روم که دیگر در آن زی حیاتی نفس نمی کشد. 

ای فکر دور  پرواز من! بالهای عقاب آصایت را از پرواز بازدار و همینجا لنگر انداز.

با این دل ماتم زده آواز چه سازم / بشکسته نی‌ام با لب دمساز چه سازم ( ایهام - تشخیص )

تار دل من چشمه‌ی الحان خدایی است / از دست تو ای زخمه‌ی ناساز چه سازم ( تشبیه - تناسب )

آن بت شمشیرگر ما را به خود همدم نکرد / ریخت خون عشق‌بازان را و ابرو خم نکرد ( استعاره - کنایه )

بر در مسجد گذاری کن، که پیش قامتت / در نماز آیند آن‌هایی که قامت می‌کنند ( جناس تام - حسن‌تعلیل )

که روزگار گهی تلخ بود و گه شیرین / ولیک حیف که آن تلخ بود، نی شیرین

شراب تلخ دارد عیش شیرین در قفا صائب / مگردان رو ترش از باده‌ی تلخ نصیحت‌ها

 زهر است بی‌تبسم شیرین شراب تلخ / با بخت شور چند توان خورد آب تلخ

تلخی شیرین مرا خوش‌تر از هر چند قند بود / گرچه روگردانی خسرو دل شیرین شکست