شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 11265

ای خالقی که راهنمایی و ای قادری که خدایی را سزایی، جان ما را صفای خود ده و دل ما را هوای خود ده.

شیخ را پرسیدند: صوفی‌ای چیست؟ گفت: آنچه در سر داری بنهی، آنچه در کف داری بدهی، آنچه بر تو آید بجهی.

بندگان من، مرا پرستید و مرا خوانید و مرا دانید، که آفریدگار منم، کردگار نامدار، بنده‌نواز آمرزگار منم.

آفتاب رخسارش آتش در سایه چاه زد و سایه زلفش دود از خرمن ماه برآورد.

الف ـ ج ـ ب  

ب ـ ج ـ الف   

الف ـ ب ـ ج  

ب ـ الف ـ ج

بر ظاهرش عیب نمی‌بینم و در باطنش غیب نمی‌دانم.

کمتر از آن خورد که ارادت او بود و در نماز بیش از آن کرد که عادت او.

سر به جیب مراقبت فرو برده و در بحر مکاشفت مستغرق.

تخم خرمایی به تربیتش نخل باسق گشته.

سرمست عشق سرکشی خاکستری در آتشی / در ششدر عذراوشی صد فصل عذرا ریخته (نغمه حروف)

پدر با پسر یکدگر را کنار / گرفتند و کرده غم از دل کنار (جان‌بخشی)

جام جهان‌نماست ضمیر منیر دوست / اظهار احتیاج خود آن‌جا چه حاجت است (تشبیه)

مددی گر به چراغی نکند آتش طور / چاره تیره‌شب وادی ایمن چه کنم؟ (تلمیح)

قول او ختم‌دان تو چون قرآن / لفظ او جزم‌ دان تو چون فرقان

هوا از چهر او گردد به‌سان دیده شاهین / زمین از اشک او گردد به‌سان سینه عنقا

گه آن آراسته زلفش زره گردد گهی چنبر / گه آن آراسته جعدش ببارد مشک و گه عنبر

بوستانی است صدر تو ز نعیم / و آسمانی است قدر تو ز جلال