شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 330

در عصر صفوی بازسازی تمثیل‌های کهن به سبک نو رایج شد.

سبک هندی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم به مدت ۱۵۰ سال در تاریخ ادبیات ایران رواج یافت.

روی‌آوردن افراد عامی به شعر سبب شد تا شعر سلامت پیشین خود را از دست دهد.

کم و زیاد شدن ابیات غزل سبب آسیب جدی شعر شد، چرا که تکرار قافیه امر غیر طبیعی است.

بخیۀ کفشم اگر دندان‌نما شد عیب نیست /  خنده می‌آرد همی بر هرزه‌گردی‌های من

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح /  وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی 

نزاکت آشنای دل ندارد چاره از حیرت /  مگر آیینه دریابد زبان همدم شبنم

گر دهی تاج وگر تیغ زنی بر گردن /  سر، سر توست که در قید گریبان من است

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.

در نثر ساده این دوره، لغات و ترکیبات عربی، اشاره به احادیث و در هم آمیختگی شعر و نثر یافت می‌شود.

نثر در سبک هندی به نثر مصنوع و مسجع و ساده تقسیم می‌شود.

کاربرد شعرهای ضعیف در متن کتاب‌های نثر رواج داشته و بی‌دقتی در ذکر تاریخ و حوادث تاریخی نثر را بی رونق کرده است.

نثر این دوره از نظر ادبی ارزش والایی ندارد؛ زیرا به زبان عامیانه نزدیک است و متن‌های ادبی نیز با تصنع و تکلف همراه است.

قالب مسلط در این دوره به ظاهر غزل است؛ اما غزلی که گاهی به چهل بیت هم می‌رسد.

بی‌توجهی به زبان، بی‌دقتی در کاربرد جمله‌ها و ترکیب‌ها و ورود واژه‌های عامیانه در شعر این دوره کاملاً مشهود است.

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کردند.

استفاده از ردیف‌های طولانی و خوش‌آهنگ نیز در شعر این دوره رایج است