شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوم : پایه های آوایی | آزمون شماره 9092

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم / جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

چو نالان آمدت آب روان پیش / مدد بخشش از آب دیده خویش

ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را / می‌پرستانیم درده باده گلفام را

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت / روی مه‌پیکر او سیر ندیدیم و برفت

دانه چو طفلی است در آغوش خاک / روز و شب این طفل به نشو و نماست

چو در مردم آرام و قوّت ندید / خود آسوده بودن مروّت ندید

یک حکایت سرگذشتم پیش آن جان بازگویی / گرچه از درد فراقم هست بسیاری شکایت

به پایان آمد این دفتر حکایت هم‌چنان باقی / به صد دفتر نشاید گفت حسب‌الحال مشتاقی

عشق دردانه است و من غواص و دریا میکده / سر فرو بردم در این‌جا تا کجا سر برکنم

چنین دور از خویش و بیگانه گشتم / که افتاد با تو مرا آشنایی

ای باد بامدادی خوش می‌روی به شادی / پیوند روح کردی پیغام دوست دادی

گر از ابر بینم همی باد و نم / ندانم که نرگس چرا شد دژم

قوّت شاعری من سحر از فرط ملال : قو وَ تِ شا/ عِ رِیِ من/ سَحَر از / فَر طِ مَ لال

الغیاث از جور خوبان الغیاث: ال غِ یا ثز/ جُو رِ خو با/ نل غِ یاث

به طاعت قرب ایزد می‌توان یافت: بِ طا عت/ قر بِ ای زد/ می تَ وان/ یافت

برو زاهدا خرده بر ما مگیر: بُ رُ زا ه_ ِ / دا خر دِ بر / ما مَ گیر

به دیدار و گفتار جانپرورش/ سراپای من دیده و گوش بود

الا ای کاروان محمل برانید/ که ما را بند بر پای رحیل است

نباید دل از دست مردم ربود/ چو خواهند جایی که تنها روند

چنان خوب‌رویی بدان دلربایی/ دریغت نیاید به هر کس نمایی

جان چون نخندد چون ز تن در لطف جانان می‌رود

ره‌رو مگو این چون بود زیرا ز چون بیرون بود

تن را بدیدی جان نگر گوهر بدیدی کان نگر

من به شهادت نشدم مؤمن آن شاهد جان