شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوم : پایه های آوایی | آزمون شماره 8638

تُ حَ کی می / تُ عظی می /تُ کری می/تُ رَ حی می

تُ حَ کی می / تُ عَ ظی می /تُ کَ ری می/تُ رَ  حیم  ی

تُ حَ کی می / تُ عَ ظی می /تُ کَ ری می/تُ رَ  حی  می

تُ حَ کی می / تُ عَ ظی می /تُ کَرِ ی می/تُ رَ حِ ی می

بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی/ به غلغل در سماع آیند هر مرغی به دستانی

تو از هر در که بازآیی بدین خوبیّ و زیبایی/ دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی

سرو بستانی تو یا مه یا پری/ یا ملک یا دفتر صورتگری؟

خدایا چنان کن سرانجام کار / تو خشنود باشیّ و ما رستگار

تو گویی که ایام شادی و عشرت/ به هم صحبتی عهد بستند و پیمان

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل/ کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد/ هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد

پشمینه پوش تندخو از عشق نشنیده است بو/ از مستی اش رمزی بگو تا ترک هشیاری کند

کان شمع سامان می‌دهد از شعله زرین بال ها: کان شَم ع سا/ مان می دَ هَد/ از شُع لِ زَر/ رین با ل ها

راز دل چون شمع محفل برملا باشد مرا: را زِ دل چُن/ شَم عِ مَح فِل/ بَر مَ لا با/ شَد مَ را

نفس آتشین کن به تسخیر گردون: نَ فَس آ تَ/ شین کُن بِ تس/ خی رِ گَر دون

من از بازوی خود دارم بسی شکر: مَ نَز با زو/ یِ خُد دا رَم/ بَ سی شُکر