شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 13: خوان هشتم | آزمون شماره 2063

نیابی بی امل طبع گرفتاران عالم را / رسایی آشیان دارد همین در موی زندانی 

هیچ کس دیدی که خواهد در دمی صد بار مرگ ؟/ مرگ را من خواستارم،مرگ به زین زندگی 

آن روزگار شد که همی بود روز و شب / بیچچاره ای به دست ستمکاره ای اسیر 

نیکخو گفته است یزدان مر رسول خویش را / خوی نیک است ای برادر گنج نیکی را کلید 

طعمه دام و دهان خان هشتم بود/ و می اندیشید که نبایستی بگوید هیچ /بس که بی شرمانه و پست است  این تزویر…

رخش آن طاق عزیز، آن تای بی همتا/ با هزاران یاد های روشن و زنده…

او شقاد، آن نابرادر بود/ که درون چَه نگه می کرد و می خندید…

مرد نقال از صدایش ظجّه می بارید/ و نگاهش مثل خنجر بود…

خان کاکا گفت: اطلاع دقیق دارم که جلوتان را می‌گیرند. آن وقت کشت و کشتار می‌شود.

گفتید: «به‌به! احمد جان موحدی!» تعجب کردم که هنوز فامیلیم را از یاد نبرده‌اید.

مرحوم حاج ملا هادی سبزواری مقامی بلند و شاخص داشت.

آقای مصطفی خان با کمال متانت تعارفات معمولی را برگزار کرد.

دوش آب دیده از سر می‌گذشت / در غم آن زلف‌های تا به دوش

چو دیدم یار با اغیار شد یار / ز تنهایی به حسرت یار گشتم

تو داری طاق ابرویی که جفتش نیست در عالم / تویی آن کس که در عالم به جفت ابروان طاقی

باز بار دیگرم در زیر بار غم کشید / آرزوی لعل شکربار او تدبیر چیست

به قولی« ماخ سالار» آن گرامی مرد /آن هریوه خوب و پاک آیین روایت کرد (هروی، منسوب به هرات)

خوان هشتم را /من روایت می کنم اکنون...../ من که نامم «ماث».../ همچنان می‌رفت و می‌آمد( نام اختصاری شاعری از قرن ۱۱)

این عیار مهر و کین و مرد و نامرد است/ بی عیار و شعر محض خوب و خالی نیست.( خالص)

پس  هماوای خروش خشم/ با صدای مرتعش لحنی رَجَز مانند و دردآلود خواند.(بلند و رسا)