شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 11799

حافظ از سرپنجۀ عشق نگار / همچو مور افتاده شد در پای پیل 

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل / گوییا در چمن لاله و ریحان بودم 

تنگ شکر شود همه کام و دهان من / چون دل خیال آن بت شیریندهان کند 

پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر/ تا برِ سیمین تو احوال ما زرین کند 

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست / جای ما این جاست یا آن‌جا چه فرقی می‌کند

جدا ز آن سرو قد و سنبل زلف / ندیدم قد سرو و زلف سنبل

ز بی‌آبی چنان خسرو فرو ماند / که صد دریای آب از رخ فروراند

چو یاد آید مرا زان میش شیرین / فرو بارد ز چشمم عقد پروین

ز شوق سیب سیمینت سرشکم بر رخ چون زر / بدان ماند که در آبان نشیند ژاله بر آبی (ژاله: شبنم)

گر به دل قائل آن سرو سهی بالایی / سر بر آر از فلک و عالم بالا را بین

ای ز سنبل بسته شادُروان (=پرده) مشکین بر سمن / راستی را چون قدت سروی ندیدم در چمن

آن ماه پری‌رخ را در خانه نمی‌بینم / وین طرفه که بی رویش کاشانه نمی‌بینم (طُرفه: عجیب)