شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 2417

گر ندارد با دل سرگشته خواجو نزاع / هندوی زلفش چرا بر وی تطاول می‌کند

آن‌که ما را می‌تواند سوختن، درمان ما / می‌تواند ساختن لیکن تغافل می‌کند

 هرگز از جام می لعلش نمی‌باشد خمار / می‌پرستی کو به بادامش تنقل می‌کند

 ماه من مشک سیه در دامن گل می‌کند / سایبان آفتاب از شاخ سنبل می‌کند

چون ز جام بی‌خودی رطلی کشی / کم‌ زنی از خویشتن لاف منی

ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن / در این چمن که گلی بوده است یا سمنی

بیا که رونق این کارخانه کم نشود / به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی

بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را / ز لعل روح‌فزایش ببخش آن‌که تو دانی

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد / ز فکر آنان که در تدبیر درمانند، در مانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند، برخیزند / نهال شوق در خاطر چو برخیزند، بنشانند

سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند، بنشانند / پری‌رویان قرار از دل چو بستیزند، بستانند

ز چشمم لعل رمّانی چو می‌خندند، می‌بارند / ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند، می‌خوانند