شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 13152

دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود/ جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند

چرا مطرب نمی‌خواند سرودی؟/ چرا ساقی نمی‌گوید درودی؟ 

بهاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد/ نگاری کز دو یاقوتش همی شهد و شکر ریزد 

آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است/ وان نه بالای صنوبر که درخت رطب است 

الهی! نور دیدۀ آشنایانی، روز دولت عارفانی. آسایش سینۀ محبّانی و نهایت همّت قاصدانی، نه به چیزی مانی تا گویم که چنانی آنی که خود گفتی و چنان‌که گفتی آنی.

ندانستم نامه خطّ شماست یا نافۀ مشک ختا. نگارخانۀ چین است یا نگارخانۀ عنبرین. ایام هجر است و لیالی بی‌فجر.

عقل گفت: گشایندۀ در فهمم، زدایندۀ رنگ وهمم، پابستۀ تکلیفاتم، شایستۀ تشریفاتم. عشق گفت: دیوانۀ جرعۀ ذوقم، برآورندۀ شوقم، زلف محبت را شانه‌ام.

مراتب میان اصحاب مروّت و ارباب همّت، متنازع است. هر که‏ نفس شریف دارد خویشتن را از محلّ وضیع به منزلت رفیع می‏رساند، و هر که را راى ضعیف و عقل سخیف است، از درجت عالی به رتبت خامل گراید.

تویی و جز تو چیزی نیست اعیان / تویی عقل و تویی قلب و تویی جان

از جفا تا او چهار انگشت بود / از وفا تا عهد صد فرسنگ داشت

طبع تو دمساز نیست عاشق دلسوز را / خوی تو یاری‌گرست یار بدآموز را

گهی پیدا شوی در رفعت خود / گهی پنهان شوی در قربت خود