شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 16588

عشق بهین گوهری است، گوهر دل کان او/ دل عجمی صورتی است، عشق زبان دان او

اگر کیمیای وفا جست خواهی/ جز از دست هر خاک پایی نیابی

برگ بی برگی بود ما را نوال/مرگ بی مرگی بود ما را حلال

سلطان دهر گفته که ای خواجه تا کجا/ بنوشته هفت چرخ و رسیده به مستقیم

اسب را قوّت و تگ او موجب عنا و رنج گردد و درخت نیکو بارور را از خوشی میوه، شاخ‌ها شکسته شود.

سپاس و ستایش مر خدای را جلّ جلاله که آثار قدرت او بر چهره روز روشن تابان است.

عشق گفت: دیوانه جرعه ذوقم، برآورنده شوقم، زلف محبّت را شانه‌ام و زرع مودّت را دانه‌ام.

آورده‌اند که زاغی و گرگی و شگالی در خدمت شیری بودند و مسکن ایشان نزدیک شارعی عامر.

کشیدم قلم بر سر نام خویش/ نهادم قدم بر سر کام خویش

بر قدم او قدمی می‌کشید/ بر قلم او رقمی می‌کشید

ای همۀ سلسله‌ام برخی آن طرّه و رخ/ وی همۀ طایفه‌ام بندۀ آن سینه و تن

برگ بی برگی بود ما را نوال/ مرگ بی مرگی بود ما را حلال

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم/ ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

گفتار تو پرداخته آیات هنر/ کردار تو افراخته رایات ظفر

هم حرکاتش متناسب به هم/ هم خطواتش متقارب به هم

بخشش تو برون شده ز بیان/ کوشش تو فزون شده ز مقال

اندر خواستی کتابی، سبک و آسان، تا تو را یادگار بود و دیگر مردمان را فایده بود.

گفت زمین درخشان است از مرقّعیان چنان‌که آسمان درخشان است از ستارگان.

این فاخته بر این درخت می‌گوید که کوکو من نیز موافقت او می‌گویم هوهو.

گفت الهی مرا فقر و فاقه به تو رسانید و لطف تو آن را زایل نگردانید.