شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 14190

گر به تو افتدم نظر چهره به چهره روبه‌رو / شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو

گاه توبه کردن آمد از مدایح و ز هجی / کز هجی بینم زیان و از مدایح سود، نی

شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بُود زورش / که تا یک‌دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش

از جنون این عالم بیگانه را گم کرده‌ام / آسمان سیرم زمین خانه را گم کرده‌ام

شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست / جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

کریم السّجایا جمیل الشیم / نبیّ البرایا شفیع الأُمم

دل رستم از غم پراندیشه شد / جهان پیش چشمش چو یک بیشه شد

که ایرانیان را به کشتن دهم / خود اندر جهان تاج بر سر نهم

این خواجه را چاره مجو بندش منه پندش مگو / کان جا که افتاده است او نی مفسقه نی معبده است

از آب و خطاب تو تن گشت خراب تو / آراسته دار ای جان زین گنج خرابی را

آن باده به جز یک دم دل را نکند بی‌غم / هرگز نکشد غم را هرگز نکند کین را

امشب ز خود افزونیم در عشق دگرگونیم / این بار ببین چونیم این بار مخسب امشب

هر کس که نهد پای بر آن خاک سر کو / ذکرش همه این است که گم گشته دلم کو

در رحم پیدا نباشد هند و ترک / چونک زاید بیندش زار و سترگ

همه خوردند و برفتند و بماندم من و تو / چو مرا یافته‌ای صحبت هر خام مجو

گفت بشنو گر نباشم جای لطف / سر نهادم پیش اژدرهای عنف

پس این پیر از آن طفل نادان‌ترست                            که از بهر مردم به طاعت درست

مرا چون خلیل آتشی در دل است                         که پنداری این شعله بر من گل است

سر از کوی صورت به معنی کشید                             قلم بر سر حرف دعوی کشید

به نزدیک من شبرو راهزن                                               به از فاسق پارسا پیرهن