شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 217

به عزم مرحلۀ عشق پیش نه قدمی / که سودها کنی ار این سفر توانی کرد

جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی / غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد

بیا که چارۀ ذوق و حضور نظم و سخن / به فیض‌‌بخشی اهل نظر توانی کرد

ولی تو تا لب معشوق و جام می‌‌خواهی / طمع مدار که کار دگر توانی کرد

چرا چون لاله خونین‌‌‌‌دل نباشم / که با من نرگس او سر گران کرد

گویی بطّ سفید جامه به صابون زده است / کبک دری ساق پا در قدح خون زده است

پیوند روح می‌‌کند این باد مشک‌‌بیز / هنگام نوبت سحر است ای ندیم خیز

پشت هر شادی غمی بنهفته بنگر کآسمان / ابر گریان دارد و خورشید خندان نیز هم

چند توان دید وای بر دل مسکین جفا / گیر که بیگانه شد آخر از آن من است

بهر خدا ای جوان تا بتوانی مدار / حرمت پیری که میل سوی جوانیش نیست

سنّت ابر است این که گیرد از بحر آب / پس به سوی بحر باز قطرۀ باران برد

نیست بساط جهان قابل دلبستگی / ریشۀ ما چون نفس در چمن دیگر است

پردۀ دل می‌زند زهره هم از بامداد / مژده که آن بو طرب داد طرب‌ها به داد

لاف دل از آسمان، لاف تن از ریسمان / بگسلم این ریسمان، باز روم در معاد

گفتم تو کیستی؟ گفت مراد همه / گفتم من کیستم؟ گفت مراد مراد

می‌رسد از هر طرف شور نی و بانگ دف / می شده جاری به کف، بنوش جام مراد

آن را که میسّر نشود صبر و قناعت / باید که ببندد کمر خدمت و طاعت

ز بخت، بی ره و آیین و پا و سر می‌زیست / ز عشق، بی دل و آرام و خواب و خور می‌گشت

مرا شکر منه و گل مریز در مجلس / میان خسرو و شیرین، شکر کجا گنجد؟

دلم نماند پس این خون چیست هر ساعت / که در دو دیدۀ یاقوت بار برگردد