شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 5542

رواج داستان سرایی و منظومه‌های داستانی

توجه بیشتر به آرایه‌های ادبی

به کارگیری ردیف‌های فعلی و اسمی دشوار در شعر

ورود اصطلاحات عرفانی

یکی از ویژگی‌های شعر این دوره، سادگی فکر و روانی کلام در آن است. شاعران این دوره بیش‌تر به واقعیت بیرونی نظر داشتند.

از ویژگی‌های شعر فارسی در این دوره، تأثیرپذیری برخی از شاعران از ادبیات عرب و مضامین شعری آن بوده است.

شعر این دوره در شاخه‌ها و رشته‌هایی هم‌چون مدح، هجو، طنز، وعظ و حکمت، داستان‌سرایی، تغزّل و حماسه به کارگرفته شد.

حکمت و دانش و اندیشه‌های دینی در شعر این دوره، تأثیری عمیق بخشید و جزئی از مضامین شعری شد.

بار خدای را عزّ و جلّ بر روی زمین بندگانی‌اند که آشامندۀ شراب معرفت‌اند و مست از جام محبّت. هرچند که از حقیقت آن شراب در دنیا جز بویی نه و از حقیقت آن مستی جز نمایشی نه.

خواهنده هرگز چون خواسته نبود، رونده هرگز چون ربوده نبود، رونده مزدور است و ربوده مهمان. مزد مزدور، درخور مزدور و نزل مهمان درخور میزبان.

عشق گفت: من دیوانۀ جرعۀ ذوقم، برآرندۀ شعلۀ شوقم، زلف محبت را شانه‌ام، زرع مودّت را دانه‌ام. ای عقل تو کیستی؟ مؤدب راه و من مقرّب شاه.

به تجربت می‌توان دانست که رضا به قضا و حُسن مصابرت در قناعت اصل توانگری و عمده سروری است و سرمایه دوستی مُواسا با اصحاب.