شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 21784

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند/ تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری

خواب نوشین بامداد رحیل/ بازدارد پیاده را ز سبیل

پیش از اینت بیش از این اندیشۀ عشّاق بود/ مهرورزیّ تو با ما شهرۀ آفاق بود

ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا/ متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری

تو ندانی نتوان نقش تو بستن به گمان/ زآن‌که در حوصله وهم و گمان این همه نیست

عاشق صادق دیدار من آنگه باش/ که به دنیا و به عقبی نبود پروایت

نامۀ تعزیت دختر رز بنویسید/ تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشایند

هر گل نو که شد چمن آرای/ ز اثر رنگ و بوی صحبت اوست

زمانه قرعه نو میزند به نام شما/ خوشا شما که جهان میرود به کام شما

عشق و اساس عشق نهادند بر دوام/ یعنی خللپذیر نگردد بنای عشق

جمعیت خاطر ندهد دست، کسی را/ کآشفتگی از زلف پریشان تو دارد

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن/با مردم بیدرد ندانی که چه دردی است

بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت / گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب

ای آسمان چو دور ندیمانش دیده‌ای / در دور خویش شکل مدور گرفته‌ای

نسیم بهار اندر اقصای چین / شد از ناف آهوی چین، نافه چین

دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد / من نیز دل به باد دهم هر چه باد باد

هم ز خنده خجل شود روزی / گل که خنده زنان همی آید

مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر / که گنج عافیتت در سرای خویشتن است

در دلم بود که بی‌دوست نباشم هرگز / چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

ای دل آغشته به خون، چند بود شور جنون / پخته شد انگور کنون، غوره میفشار بیا