شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس یازدهم: خاک آزادگان | آزمون شماره 380

تو عفوش کن که گر عفوت نباشد/فروماند به صد خذلان دریغا

عجب جایی بیاید بهجت انگیز/که بر شیرین سر آرد هجر پرویز

تا چند اثیر رنگ و بو خواهی شد/ چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد

ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا /متحیّرم ندانم که تو خود چه نام داری

کجا می توانی ز قلبم ربایی /تو عشق میان من و میهن من؟

من ایرانی ام آرمانم شهادت / تجلّی هستی است جان کندن من

مپندار این شعله افسرده گردد / که بعد از من افروزد از مدفن من 

جز ار جام توحید ننوشم / زنی گر به تیغ ستم گردن من 

بغض در عالم تو را ویران کند / همچو روبه طعمه‌ی شیران کند

ز ما گر خرده ای آمد بزرگی کن و زان بگذر / که آن بهتر که بر مستان ببخشایند هشیاران

ای محقق این دل از جان و جهان / محو گردان آشکارا و نهان

گفتی تمام زلزله شد خاک مطمعن / گفتی فتاد از حرکت چرخ بی قرار

صد ره اگر دست مرگ چاک زند دامنم / بار دگر بر زنم سر ز گریبان عشق

عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود / هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد 

به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم / به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

مرگ از هوای عشق سرم را تهی نساخت / خالی نشد ز باده مرا این کدو به خاک