شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 17892

گر اظهار پشیمانی کند گردون مشو ایمن/ که بدعهد از پشیمانی، پشیمان زود می‌گردد

گر تو گرفتارم کنی، من با گرفتاری خوشم/ ور خوار چون خارم کنی، ای گل! بدان خواری خوشم

گو به سلام من آی با همه تندیّ و جور/ وز من بیدل ستان جان به جواب سلام

پای استدلالیان چوبین بود/ پای چوبین سخت بی‌تمکین بود

زمین ز زلزله بر خود چنان نمی‌لرزد / که من ز جلوه آن شهسوار می‌لرزم

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است / تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

زمانه قرعه نو می‌زند به نام شما / خوشا شما که جهان می‌رود به کام شما

یوسف گم‌گشته باز آید به کنعان غم مخور / کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

بایزید از جمله مرد مرد خاست / زانک ما را خواست هیچ از ما نخواست (تشبیه / واج‌آرایی)

خویش بدخواهی، که غیر از بد نخواست / از تو بیگانه است، پس خویشی کجاست (جناس / تلمیح)

رفته است و مهرش از دلم نمی‌رود / ای ستاره‌ها، چه شد که او مرا نخواست؟ (استعاره / واژه‌آرایی)

گردون مرا ز محنت هستی رها نخواست / مرگم رسیده بود ولیکن خدا نخواست (تضاد/ واژه‌آرایی)

 گشتند ناامید همه جانور ز جان / با جان کوهسار چو پیوست جان برف

چاه مقنّع است همه چاه خانه‌ها / انباشته به جوهر سیماب‌سان برف

اول ز خوان نعمت تو زلّه کرد و پس / آنگه بگسترید در آفاق خوان برف

شد جویبار بالش نقره چو خفت باغ / در آب رفت بستر چون پرنیان برف