شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 10846

نثر فنی در قرن هشتم با سیطره تیموریان بر ایران از میان می‌رود.

ملاحسین واعظ کاشفی کلیله و دمنه را به انشای دوره خود بازگرداند و آن را «انوار سهیلی» نامید.

با این‌که در این دوره از سیطره و نفوذ زبان عربی کاسته شد؛ ادبای بزرگ هم‌چنان آثار خود را به عربی می‌نوشتند.

سلطان حسین بایقرا و امیر علی‌شیر نوایی در حوزه ادبی هرات ترکی‌گویی و ترکی‌نویسی را تشویق می‌کردند. امیر علی‌شیر نوایی «محاکمه‌اللغتین» را به ترکی نوشت.

همه را هست همین داغ محبت که مراست / که نه مستم من و در دور تو هشیاری هست

جز این نیستم چاره‌ای در سرشت / که سر بر نگردانم از سرنوشت

آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع / جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

دل تو نامه عقل و سخنت عنوان است / بکوش سخت و نکو کن ز نامه،‌ عنوان را

اگرچه صبر من از روی دوست ممکن نیست / همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر / تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

مرا که گفت دل از یار مهربان بردار / به اعتماد صبوری که شوق نگذارد

خاک بر سر مرا نباید کرد / نبود خاک مر مرا درخورد