شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 11: وزن در شعر نیمایی | آزمون شماره 452

ای مستِ شبرو کیستی؟ آیا مه من نیستی؟ / گر نیستی، پس چیستی؟ ای همدم تنهای دل

ای که طبیب خسته‌ای روی زبان من ببین / کاین دم و دود سینه‌ام بار دل است بر زبان

تا که خرابم نکند، کی دهد آن گنج به من؟ / تا که به سیلم ندهد، کی کشدم بحر عطا؟

من قدم بیرون نمی‌یارم نهاد از کوی دوست / دوستان معذور داریدم که پایم در گل است

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد: هزج مثمن سالم

شوریده و شیدا کند هر دل که دلبر جا کند: رمل مثمن سالم

فلک کار مرا افکند با نامهربان ماهی: هزج مثمن محذوف

آشفته خاطر کرده‌ام جمعیت عشاق را: رجز مثمن محذوف

زهد با نیّت پاک است نه با جامة پاک / ای بس آلوده که پاکیزه روایی دارد

گفت مستی زان سبب افتان و خیزان می‌روی / گفت جرم راه رفتن نیست ره هموار نیست

گفتا برو چو خاک تحمّل کن ای فقیه / یا هرچه خوانده‌ای همه در زیر خاک کن

روزگار است آن‌که گه عزّت دهد گه خوار دارد / چرخ بازیگر از این بازیچه‌ها بسیار دارد