شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس دهم : بانگ جَرَس | آزمون شماره 85

وقت است تا برگ سفر بر باره بندیم / دل بر عبور از سد خار و ( خواره - خاره ) بندیم

از هر کران بانگ ( رهیل - رحیل ) آید به گوشم / بانگ از جرس برخاست وای من خموشم

وادی پر از فرعونیان و ( قبطیان - غبطیان ) است / موسی جلودار است و نیل اندر میان است

(فرض- فزز) است فرمان بردن از حکم جلودار / گر تیغ بارد گو ببارد نیست دشوار 

شکر کند چرخ فلک ، از ملک و ملک و ملک/ کز کرم و بخشش او ، روشن و بخشنده شدم
 

به بوی زلف تو دادم دل شکسته به باد/ بیا که جان عزیزم فدای بوی تو باد
 

وفا را زاد مادر چون مرا زاد/ جفا را زاد مادر چون تو را زاد
 

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من/ داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بیست‌ودوم بهمن در هیئت روزی شکوهمند آرام‌آرام از یال کوه‌های بلند و برف‌گیر فرود آمد.
 

آسمان با هفت دست گرم و پنهانی دف می‌زد و رنگین‌کمانی از شوق و شور ، کلاف ابرهای تیره را از هم باز می‌کرد.
 

خورشید در جشنی بی‌غروب ، بر بام روشن جهان ایستاده بود و ما در سایه خورشیدی‌ترین مرد قرن به بار عام رحمت الهی راه یافتیم.
 

در محوطه آفتابی انقلاب ، صبح روشن آزادی را به تماشا ایستادیم.

فرض است فرمان بردن از حکم جلودار/ گر تیغ بارد ، گو بیارد ، جان سپر کن (مثال و نمونه ـ پیشرو و کسی که جلوتر از همه در یک کاروان حرکت می‌کند)
 

دریادلان راه سفر درپیش دارند/ پا در رکاب راهوار خویش دارند (حلقه‌ای فلزی که در طرف زین اسب قرار دارد و سوار پا در آن می‌گذارد ـ راه‌راه)
 

گاه سفر شد باره بر دامن برانیم/ تا بوسه‌گاه وادی ایمن برانیم (اسب ـ دره)
 

از هر کران بانگ رحیل آید به گوشم/ بانگ از جرس برخاست وایِ من خموشم (طرف ـ سفر کردن)

ای کاش یک سه‌شنبه شبی قسمتم شود / در راه جمکران سر راهی ببینمت

وقتی که آسمان خبر از هجرت تو داد / گفتم به او که کوی شقایق بگو کجاست

به طول غیبت و اشک مدام و سوز دلت / که جان شیعه ز هجران به لب رسیده بیا

گذشته چارده قرن و هنوز ای یوسف زهرا / تو تنها و علی تنهاست می‌دانم که می‌آیی