شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 6896

بزد تیر بر چشم اسفندیار / سیه شد جهان پیش آن نامدار 

بزرگان مسافر به جان پرورند / که نام نکویی به عالم برند 

ما دل از دنیای پوچ بی‌بقا برداشتیم / یک قلم زین استخوان، دل چون هما برداشتیم

که یک لحظه صورت نبندد امان / چو پیمانه پر شد به دور زمان 

ث _ ب

الف _ ج

پ _ ث

ت _ پ

چشم عیارت به قصد خون خلقی دم به دم / تیغ‌های تیر مژگان را به هم برمی‌زند (استعاره، مجاز)

نی حریف هر که از یاری برید / پرده‌هایش پرده‌های ما درید (کنایه، استعاره)

بسا روز دولت چو روشن چراغ / که ظلم شب آساش تاری کند (مجاز، تشبیه)

گویی بت من چون ز شبستان به درآید / حوری است که از روضۀ رضوان به درآید (تشبیه، استعاره)